Soms moet je wat geluk hebben

Oké ik kom erachter dat het alweer even geleden is dat jullie iets van mij gehoord hebben, misschien een goed teken want dan heb ik mijn eigen in ieder geval niet verveeld.

Vorige week had ik dan kans om een les verpleegkundige te volgen hier op school, gelukkig waren deze lessen in het Engels dus ik kon met gemak volgen. Dan merk je toch wel dat dingen hier anders gaan dan bij ons, zo is het hier heel normaal lijkt wel dat niemand iets opschrijft tijdens de les en de leerlingen maar enkel zit te luisteren. Gelukkig zat ik in een super fijne klas en werd ik ook meteen uitgenodigd om allerlei dingen mee te doen. Ik heb vrijdag dan ook mee wezen BBQ aan de kust hier met, en ik mocht niks betalen dan voel je, je toch even schuldig maarja dat moet je maar accepteren denk ik. Daarna ook nog met een van de meiden naar Pietesaari geweest, dat ligt hier niet zover vandaag z'n 35km we konden meerijden met klasgenoten tot daar. Alles is niet super groot maar wel allemaal ontzettend mooi, je kan hier letterlijk genieten van een kopje koffie op een terras.

Gisteren zijn Koen Cleymans en Koen Van Den Bossche hier geweest om te kijken waar ik stageloop in het ziekenhuis en uiteraard ook gewoon mijn stage te bespreken. Aangezien dit natuurlijk een andere situatie is dan in België gebeuren de gesprekken bij mij op het appartement, dit is wel apart maar heeft ook wel iets speciaals. Naast alle verplichtingen is er ook tijd om te ontspannen, wij zijn met z'n drieën gaan eten 's avonds hier in Kokkola. Wat is het toch fijn om één dag in je eigen taal te kunnen praten!!! Naast dat ik enorm genoten heb van deze dag, heb ik ook ontzettend gelachen. Want Koen & Koen omschreven mijn eerste week als een slechte Mister Baen film, dit omdat hier helemaal niks aanwezig was in het appartement, aluminiumfolie en een zwarte plaid dienen als gordijnen, ik door de sneeuw heb rondgelopen op m'n gewone sneakers, opgesloten ben geraakt in het ziekenhuis enz... Ja buitenland stage is creatief en flexibel zijn. Daarnaast hadden ze ook pralines bij! wat kan je een mens toch gelukkig maken met iets kleins. Bedankt voor alles mannen!

Dan toch maar een stukje over mij belevingen in het ziekenhuis. Ik heb enkele dagen op intensieve zorgen gewerkt deze week en maar eens gezien hoeveel geluk sommige mensen kunnen hebben.
De eerste patiënt die wij verzorgde was een man  van 49jaar die onderuit gegaan was met de motor bij een snelheid van 200km/h, je zou denken dat loopt niet goed af. Maar deze man heeft enorm veel geluk gehad, na zeer uitgebreid onderzoek bleek de man enkel één kleine contusiebloeding te hebben in z'n hersenen en één gebroken teen. Nou dan mag je toch van heel veel geluk spreken, deze man heeft dan na één dag ook intensieve zorgen kunnen verlaten. Wel wordt hij nog geopereerd aan z'n gebroken teen omdat botjes niet goed op elkaar staan, maar dat is dan het enigste.

Bij de tweede patiënt was het dan toch spannender, wij zaten met z'n alle rustig koffie te drinken rond 9:00uur. Tot dat de rea-telefoon ging, er was een man op spoed waarbij er een hartstilstand was. Wij gaan als rea-team dan naar beneden om te gaan helpen, komen wij beneden aan op spoedgevallen lijk ik eerst m'n nek te breken over een rolstoel die nog in de kamer staat. Eenmaal wij goed binnen zijn gekomen zien wij dat er volop gereanimeerd word de verpleegkundige van spoedgevallen, ik denk dat er wel 10 verpleegkundige bezig waren. Ik heb dus ook enkel maar toe gekeken, ik zie hoe ze een shock toedienen en de patiënt weer bij komt. De anesthesist komt dan inmiddels ook rustig binnen gewandeld en neemt direct de leiding over, inmiddels is onze patiënt waar bij kennis en ademend zelfstandig dus een tube is niet nodig enkel wat zuurstof. Mijn begeleider hoefde enkel nog wat spullen aan te geven voor de anesthesist, wel hadden we een toegangsweg nodig, de arts probeerde dus een perifeer infuus te prikken na 8x pech te hebben, heeft de anesthesist met infuusnaald 9 wel geluk en kunnen we eindelijk medicatie en vocht gaan geven. Ik denk dat we inmiddels wel 10 minuten verder zijn, en begin me toch af te vragen waarom we geen botboor gebruiken, dan hadden wij deze man heel wat leed kunnen besparen. Mijn verpleegkundige heeft inmiddels 2 ampullen cordarone opgetrokken voor de anesthesist want we zien duidelijk op de monitor dat het hartritme niet oké is. Er word snel een EKG genomen en een arterieel bloedgas voor onderzoek, dan arriveert ook de cardioloog die het EKG meeneemt. Inmiddels is alles onder controle en neemt het aantal verpleegkundige ook heel erg snel af en zijn we klaar voor vertrek naar intensieve zorgen. Als we aankomen op intensieve zorgen hebben onze collega's al alle spullen klaar liggen voor een arteriële lijn te prikken, een centrale lijn te prikken, een blaassonde te steken enz. Wij sluiten de patiënt aan, aan de monitor, kleden de patiënt en steken een blaassonde en wachten op de anesthesist voor de rest, hij is inmiddels kort bij de familie geweest en heeft snel een kop koffie gedronken. Dan word het tijd dat het invasieve werk gaat gebeuren, eerst prikt de anesthesist een arteriële lijn waarbij direct ook bloed uit genomen word voor analyse nadat deze zit, komt het echotoestel van de afdeling binnen gereden om een centrale lijn te gaan prikken. De arts kiest ervoor de centrale lijn te plaatsen in de vena jugularis dit omdat de patiënt nog defipads heeft en wij deze graag willen laten zitten mocht we ze nodig hebben. De centrale lijn valt nog eens op de grond en er moet een nieuwe komen maar niemand maakt haast en de anesthesist is niet eens boos, ik denk dat wij in België de volle laag zullen krijgen als verpleegkundige. Voor de patiënt was dit reanimatie nummer 2 verteld de arts tegen mij, de patiënt is bekend met hartproblemen en heeft een ICD (interne defibrillator), dankzij het snelle handelen van de verpleegkundige op spoedgevallen en de ICD van de patiënt is ook de tweede reanimatie geslaagd. Ik denk dat wij uiteindelijk een dikke 2,5 á 3uur bezig zijn geweest met deze patiënt. Ik heb grote bewondering voor al het personeel wat enorm rustig bleef bij de situatie, maar haast en werkdruk kennen ze hier in het algemeen niet dus dat is dan waarschijnlijk ook niet raar. Ik denk dat wij in België dan toch iets meer haast maken, wat het juiste is laat ik in het midden! Na enige tijd word dan ook steeds duidelijker wat de patiënt heeft, een hypovolemische shock als gevolgen van een clostridum infectie, de behandeling word gestart. Wij maken medicatie klaar, verschillende dingen voor het hart, de bloeddruk, parenterale voeding en ga zo nog maar even door. Oké dit is dus de reden waarom ik later op intensieve zorgen willen werken, dat is mij wel duidelijk geworden. Achteraf was het aan mij om de anesthesist te bedanken want ik heb alles van heel erg dichtbij mee mogen maken, waarbij de anesthesist letterlijk alles heeft verteld en uitgelegd aan mij en echte de tijd nam voor mij als student. Gelukkige Nienke dus ondanks de situatie.

Daarnaast zitten wij ook niet stil als we niet naar stage hoeven, zie foto's: